Een fontein en een suikerklontje is de traditionele manier om van absint te genieten

Absinthe heeft in de loop der jaren een romantische, bijna mythologische reputatie opgebouwd. De groene fee -de Green Fairy zoals het soms wordt genoemd - is verstrengeld met verhalen van schrijvers, kunstenaars en bohemiens, vooral die van de Belle Epoque en Roaring Twenties. Maar tussen de verzengende legendes ervan die hallucinaties inspireren - zelfs waanzin - is er een belangrijke en historische geest. Van het traditionele, elegante Absinthe Drip naar het iconische van New Orleans Sazerac speelt het kruidachtige elixer een historische rol achter de bar, en barmannen vinden vandaag nog steeds nieuwe, creatieve toepassingen ervoor .

Om de mythen van de feiten te scheiden, wendden we ons tot een van 's werelds toonaangevende absintdeskundigen, Ted A. Breaux. De professionele wetenschapper en onderzoeker bestudeert de Groene Fee al decennia en speelde een belangrijke rol bij het terug krijgen van absint in de winkelrekken in Amerika. Hij creëerde ook Heldere absint en opgericht Jade Likeuren . Dit zijn de vijf meest voorkomende mythen die hij hoort.

1. Absinthe is hallucinogeen

Bepaalde absint-marketeers houden ervan om te profiteren van de meest voorkomende en ongeoorloofde reputatie van hun product, maar het is niet waarschijnlijker dat je dingen ziet dan wodka, whisky of tequila. Recente wetenschappelijke studies - waarvan sommige co-auteur zijn van Breaux zelf - hebben zonder twijfel aangetoond dat pre-ban absinthes geen hallucinogenen, opiaten of andere psychoactieve stoffen bevatten, zegt hij. De krachtigste ‘drug’ in absint is en is altijd een grote hoeveelheid netjes vermomde, verleidelijk geparfumeerde alcohol geweest.

2. Absint was verboden omdat het hallucinogeen is

Dus als absint niet hallucinogeen is, waarom was het dan aan het begin van de 20e eeuw in de meeste Europese landen en de VS verboden? Absint werd het slachtoffer van zijn eigen populariteit toen de Franse wijnindustrie en de matigingsbeweging zich richtten op een gemeenschappelijke zondebok om hun respectieve agenda's te promoten, zegt Breaux. Volgens Breaux waren het in werkelijkheid goedkope, vervalste versies van de drank die door gewetenloze fabrikanten werden verkocht - niet anders dan badjenever tijdens het verbod - dat veroorzaakte problemen.

3. Absint in de VS is niet echt

Tot 2007 had deze specifieke mythe enige waarheid, aangezien absint nog steeds verboden was op de Amerikaanse markten. Tegenwoordig zijn er meer dan een paar opties in de schappen van slijterijen. Afgezien van een paar uitzonderingen, is de kwaliteit en authenticiteit van absint op de Amerikaanse markt erg goed, zegt Breaux. En dat betekent dat ze zijn gemaakt met Artemisia absinthium, ook wel grande alsem genoemd, het kruid dat de likeur zijn naam en smaak geeft. Daarentegen blijft de EU-markt sterk vervuild met aanbiedingen die neerkomen op gearomatiseerde wodka en groene kleurstof die zich voordoet als absint, waarvan vele worden aangeboden tegen prijzen die veel hoger zijn dan hun waarde, zegt hij.

4. Absint komt uit Tsjechië

Begin jaren negentig, na de Fluwelen revolutie ontving de Tsjechische Republiek een golf van toeristen die bereid waren een premie te betalen voor elke fles groene (of blauwachtige) vloeistof met het label ‘absinth’. De waarheid is dat de geest rond de eeuwwisseling van de 19e eeuw in Zwitserland werd uitgevonden en daar en net over de grens in Zuidoost-Frankrijk werd geproduceerd. Tijdens het hoogtepunt van zijn populariteit [eind 1800] werd meer dan 95 procent van 's werelds absint geproduceerd in die regio, zegt Breaux.

5. Absint moet worden geserveerd met een vlammend suikerklontje

De klassieke methode om absint te serveren is dat je langzaam water in een gesteeld glas van de spirit laat druppelen, vaak over een suikerklontje dat op een speciale geperforeerde lepel wordt gehouden. Tijdens het proces zal de geest louche, wat betekent dat hij troebel en ondoorzichtig wordt. Maar in een andere traditie die op magische wijze verscheen in de jaren negentig, zegt Breaux, wordt de suiker eerst gedrenkt in alcohol en aangestoken met een lucifer. Hoewel indrukwekkend, is het vuurritueel ontworpen om af te leiden van het feit dat een goedkoop en kunstmatig product niet louche zal zijn.