Het was tijdens de donkerste dagen van de burgeroorlog. De lente van 1863. Nu het Union Army nog steeds zijn wonden likte van de rampzalige nederlaag in Fredericksburg in december, was president Lincoln zojuist gedwongen een ontwerp in te stellen, een maatregel die zijn populariteit niet ten goede kwam. Ondertussen had het leger van Robert E. Lee het koud en hongerig, en hij zag geen manier om de oorlog daadwerkelijk te winnen. Nu beide partijen moedeloos en gedemoraliseerd zijn en er geen einde aan de slachting in zicht is, zou je denken dat ze opnieuw zouden proberen samen te komen om dingen uit te praten.

Ze deden het bijna. Op 1 april van dat grimmige jaar reden toevallig twee mannen tegelijkertijd naar een landelijke taverne in een van die uithoeken van het platteland van Maryland die geen enkel leger bijzonder wilde. Ze waren geen van beiden jong en deelden de hardgebeten blik van mannen die gewend waren aan moeilijke beslissingen en bevelen uitvaardigen die hen niet gelukkig maakten. Ze droegen echter geen van beiden een uniform. De vreemdelingen wisselden eenvoudige beleefdheden uit, bonden hun paarden vast en stapten naar binnen. De eigenaar - ene Geoffrey Morningvale, als we zijn teken mochten geloven - leunde voorover op de bar en sprak de eeuwige zin: heren, wat zal het zijn?

Ik zal je lastig vallen voor een van die, broeder barkeeper, zei de grootste van de twee mannen met een rietstem die de wouden van Kentucky weergalmde. Hij wees naar het kleine papieren bordje dat achter de bar hing. Morningvale Rooster-Tail, 50 ¢ er stond. De andere man, wiens zachte tonen de warmte van de Mississippi-zon droegen, waagde het dat hij net zo goed hetzelfde kon proberen.

Flessen werden niet afgesloten, vloeistoffen in regenboogbogen gegoten, ijs afgebroken, munt geslagen en bittertjes onderbroken. Er klonk een machtig geschud, een gorgelend geluid door een zilveren zeef en het duurde niet lang of de twee reizigers dronken hun hanenstaarten met veel smakken van de lippen en zuchten van voldoening. Er werd nog een ronde besteld. Hun gesprek ging over de oorlog. Het had eigenlijk geen zin om ermee door te gaan. Geen van beiden. Het was opmerkelijk in hoeverre ze het eens waren. Hoe meer Rooster-Tail ze dronken, des te meer harmoniseerden hun ideeën.

Wie weet hoever hun instemming zou zijn gegaan, onder invloed van die heerlijke, heerlijke Rooster-Tails? Helaas, voordat de creatie van Morningvale zijn prestatie begon te bevestigen, stopte een jonge ruiter in het blauw voor de kleine herberg. Hij herkende een van de paarden en riep: Meneer de president, meneer de president, kom snel! Er is rebellencavalerie! Daarop zette de Kentuckiër met tegenzin zijn (lege) glas opzij, bedankte zijn metgezel voor het gesprek, betaalde de barkeeper en liet zich door zijn lange benen naar buiten dragen. Even later stormde een cavalerist in butternutgrijs binnen. President Davis, meneer! Godzijdank! Er zijn overal Yankees; we moeten vliegen.

Hadden ze maar één ronde meer gehad, 150 1 april geleden ...

Noot van de redacteur: controleer de datum op dit verhaal. April Fool's! Nee, Lincoln en Davis hebben elkaar nooit ontmoet tijdens een cocktail. Maar we lieten je gaan, nietwaar?

Ingrediënten

• 2 ons perzikbrandewijn
• 1 ons regenwater madeira
• 1 citroen, vers geperst
• 1/2 ounce frambozensiroop
• 3 streepjes Peychaud's Bitters
• Garneer: takje munt
• Garneer: frambozen

Stappen

1. Voeg alle ingrediënten toe aan een shaker met ijs.

2. Schud tot alles goed gekoeld is en giet in een kleine beker gevuld met vers gebarsten ijs.

3. Garneer met een takje munt en een paar frambozen.