Het is niet ver van de VS naar het rumparadijs in het Caribisch gebied. Cuba, Haïti en Jamaica drijven praktisch voor de deur van Amerika. Ondanks die nabijheid ontvangen Amerikaanse rumliefhebbers echter niet veel van de beste drank van deze eilanden. Ze moeten zelfs veel verder reizen om veel van de meest gewilde flessen ter wereld te kopen. Ze moeten gaan winkelen in Europa.

Vanwege koloniale erfenissen, moderne juridische hindernissen, bullish merken en culturele misvattingen, hebben de rummarkten in Amsterdam, Londen en Parijs hun Amerikaanse leeftijdsgenoten volledig overtroffen, met alle funky Jamaicaanse pot stills en met gras begroeide Martinicaanse boeren die Europeanen (en Amerikaanse bezoekers) kunnen drinken .

Logistieke uitdagingen

Distilleerder Richard Seale heeft veel populariteit vergaard onder Amerikanen voor de rum die hij produceert op de Vierkant distilleerderij in Barbados. Maar hij heeft verschillende bottelingen exclusief in Europa uitgebracht, niet omdat hij niet naar de VS kan importeren, maar omdat het simpelweg eenvoudiger en goedkoper is om nieuwe rum over de oceaan naar Europa te sturen. In de tijd die nodig is om labelgoedkeuring te krijgen van het Belasting- en handelsbureau voor alcohol en tabak (TTB) en in elke Amerikaanse staat een product registreren (wat soms maanden kan duren, zegt Seale), kan hij een rum naar Nederland verschepen en direct naar verschillende grote steden vervoeren. De hoofdsteden van Europa liggen geografisch dicht bij elkaar en de EU versnelt de distributie door labels te controleren nadat ze op de markt zijn gebracht, in plaats van ervoor, zoals in Amerika. Vooral met kleinere releases van een paar honderd flessen (zoals de sekte rum-geeks reekalf vrijgeeft), is goedkeuring door de staat in Amerika het gewoon niet waard.

Seale wijst er ook op dat Amerika rum niet beschermt zoals bourbon, whisky of zelfs cognac. De EU handhaaft de strikte regels die Martinique oplegt aan rhum agricole onder zijn AOC, bijvoorbeeld om traditionele merken te beschermen tegen concurrerende concurrenten. Maar de TTB maakt geen onderscheid tussen rum gemaakt van melasse of suikerriet, rum waaraan suiker is toegevoegd na distillatie of rum gemengd uit distilleerderijen op verschillende eilanden, laat staan ​​de complexe distillatietradities die inheems zijn in verschillende eilandculturen. Zolang die bescherming niet aanwezig is, is er voor distilleerders weinig stimulans om ambachtelijke producten in Amerika op de markt te brengen, aangezien ze voor de consument willekeurig duur zullen lijken.

Europa's historische voordeel

In de 17e en 18e eeuw domineerde de driehoekshandel in suiker, rum en slaven de economie van de Britse koloniën van Amerika. Uit Afrika geïmporteerde slaven werkten in de suikerrietvelden van Engelse, Franse en Spaanse koloniën in West-Indië. Deze suiker, vaak in de vorm van melasse, werd naar de Amerikaanse koloniën gebracht, met name New England, waar het werd gedestilleerd tot rum. Rum was de favoriete geest tot het einde van de Amerikaanse Revolutie, toen de afnemende beschikbaarheid van melasse ertoe leidde dat de nieuw verklaarde Verenigde Staten van Amerika hun focus verlegden naar inlandse hooch, zoals rogge, bourbon en appelbrandewijn. Terwijl rum bleef bestaan ​​tot het begin van de 20e eeuw, rumhistoricus en Cocktail Wonk blogger Matt Pietrek zegt dat het verbod de oorspronkelijke rumindustrie effectief heeft gedood. Toen de geest aan de andere kant tevoorschijn kwam, was het nooit meer hetzelfde.

Europeanen stapten ook af van rum, maar de drie belangrijkste Caribische koloniale machten - Engeland, Frankrijk en Spanje - onderhielden altijd sterke culturele en economische banden met de eilanden die ze ooit bestuurden, wat de weg vrijmaakte voor een moderne heropleving van rum.

Valero Doval

Engelse koloniën zoals Barbados, Guyana en Jamaica werden onafhankelijk in de jaren zestig en blijven onder de Britse monarchie binnen het Gemenebest. Tot rond die tijd, zegt Pietrek, brachten Britse kooplieden nog steeds enorme hoeveelheden rum naar speciale importdokken in Londen en Liverpool, om het Britse drinkerspubliek te voorzien van rum uit de Londense haven, evenals rantsoenen voor de Royal Navy. Hoewel die tradities sindsdien zijn vervaagd, blijven ze krachtige toetsstenen van de drinkcultuur in het VK.

Evenzo blijven Guadeloupe en Martinique tot op de dag van vandaag insulaire regio's van Frankrijk. Cane Club Co oprichter en Boukman Rhum nationale merkmanager Dani DeLuna zegt dat hoewel oudere Franse drinkers loyaal blijven aan continentale sterke dranken zoals cognac, Armagnac en calvados komen jongere generaties in opstand door nieuwe sterke dranken zoals whisky, gin en rum te adopteren. Maar ze drinken geen rum uit Barbados of Jamaica. Franse drinkers, zelfs degenen zonder persoonlijke band met de Franse Caraïben, worden aangetrokken door Rhum Agricole uit Guadeloupe en Martinique, zegt DeLuna.

Hoewel de rummarkt in Spanje niet zo sterk is als zijn buren, geldt hetzelfde, met veel Spanjaarden die passie tonen voor rum uit Cuba, de Dominicaanse Republiek, Guatemala of Venezuela, zegt DeLuna.

Zelfs drinkers in landen die geen culturele geschiedenis hebben in het Caribisch gebied, hebben meer belangstelling getoond voor rum. Daniele Biondi van wereldwijde distributeur van gedistilleerde dranken The House & Velier zegt dat het moeilijker is om rum uit Guyana in Frankrijk te verkopen of rum uit Venezuela in Engeland, maar hij heeft er geen moeite mee om welke stijl dan ook in Italië te verkopen. Hij zegt dat er vóór de jaren tachtig in Italië heel weinig grip was op rum. Toen we begonnen, begonnen we zonder culturele barrières, zegt Biondi. Niemand weet echt wat [rum uit] Jamaica of Martinique is. Ze drinken het omdat het lekker is. Hij voegt eraan toe dat deze nieuwsgierigheid veel verder reikt dan de historische gebieden waar rum wordt gemaakt. Iedereen is gek op de volgende. Nu hebben we rum uit Japan, Thailand en Australië die niemand op de andere markten heeft.

Waar makelaars naartoe gaan, volgen bottelaars

Caribische distilleerders maken het grootste deel van de rum die in de Europese schappen belandt, maar in de afgelopen eeuw heeft zich rond de exportmarkt een systeem van onafhankelijke bottelaars gevormd. Deze derde partijen distilleren of verschepen de rum niet zelf, maar kopen de rum in Europa en verkopen ze door. Ze kwamen voort uit een vergelijkbare traditie van tussenpersonen in de Schotse industrie in de 19e eeuw. Aan het eind van de 19e eeuw zag je, zoals bij elke categorie met gedistilleerde dranken, geen merken zoals we die nu zien, zegt Pietrek. Mensen kochten bij verschillende distilleerderijen en verkochten onder hun eigen merk. Van daaruit kwam de onafhankelijke bottelaar als een idee.

Volgens Pietrek kopen veel grote rummerken in bulk niet-verouderde of gerijpte rum E&A Scheer , een Nederlands handelsbedrijf dat actief is sinds 1762 en nu de grootste rumbroker ter wereld is. Ondertussen is de partner van Scheer, The Main Rum Co. in Liverpool, levert gerijpte rum aan vele kleinere, onafhankelijke bottelaars. Binnen in de kluis Main Rum-magazijn zitten rijen zeldzame vaten, vele decennia oud, sommige van onbekende of ter ziele gegane distilleerderijen. Onafhankelijke bottelaars pakken deze uitzonderlijke vaten en verkopen ze door aan het dorstige publiek, waarbij ze de hiaten opvullen die grote producenten achterlaten met niche-releases en langgerijpte bottelingen.

Hoewel veel bottelaars waar mogelijk proberen rechtstreeks bij distilleerderijen te kopen, maakt Main Rum het veel gemakkelijker om uitzonderlijke, zeldzame en anderszins onmogelijk te verkrijgen rum te kopen en verkopen. Het stelt ook veel nieuwe merken in staat om op de markt te komen die anders geen vaten over de oceaan zouden kunnen vervoeren.

Valero Doval

Tegenwoordig zijn er onafhankelijke bottelaars in bijna elk land in West-Europa. Er zijn Oost-Indische Compagnie en Het Whisky House In Frankrijk, Bristol Classic Rum en Mezan in Engeland, Rum Nation , Samaroli en Velier in Italië, Dood de duivel in Schotland, Cane Island in Nederland, en The Rum Cask in Duitsland, om er maar een paar te noemen. En ze bottelen allemaal vaten die anders misschien nooit het daglicht zouden zien. Er zijn met name een paar bottelaars in de VS. Hamilton , door rumpictogram Ed Hamilton en Golden Devil (het alter ego van Kill Devil in Amerika). Maar ze kunnen gewoon niet concurreren met de bedrijven die vaten uit Europa kopen.

Grote merken domineren

bacardi en Kapitein Morgan zijn niet alleen verankerd in de Amerikaanse cultuur, maar in de nationale belastingwetgeving. Biondi noemt de Rum Accijnzen Belastingdekking als een klein maar belangrijk afschrikmiddel voor niet-Amerikaanse rummakers. De belasting op alle gedistilleerde dranken die binnen of buiten de VS worden gemaakt, is $ 13,50 per gallon, maar sinds de jaren negentig heeft het Congres een jaarlijkse afdracht van die belasting voor bedrijven in Puerto Rico (waar Bacardí een faciliteit van een miljard dollar bezit) ) of de Amerikaanse Maagdeneilanden (waar Diageo , de eigenaar van Captain Morgan, heeft in 2009 een nieuwe faciliteit gebouwd en een wereldwijde krachtpatser Beam Suntory werkt Ze steken over ).

De belasting kreeg hernieuwde aandacht in 2017, toen waakhondgroepen Bacardí, Cruzan en Diageo riepen omdat ze natuurrampen hadden gebruikt om te lobbyen om de Cover-Over permanent te maken. Hoewel de rummakers zouden beweren dat deze fondsen eilanden helpen die worden geteisterd door stormen en verwaarlozing door de regering-Trump, stellen ze industriële distilleerders ook in staat om prijzen te verlagen en de concurrentie te ondermijnen. Een groot deel van die inkomsten vloeit terug naar de rumbedrijven om zaken te doen en bestaande bedrijven te stimuleren om niet te verhuizen, maar de wet levert ook geld op aan de lokale overheden van PR en de USVI, waardoor banen en fondsen naar de eilanden worden gebracht.

Amerika haalt de achterstand in

Ondanks de uitdagingen heeft de wereldeconomie de rummarkten over de hele wereld langzaam gehomogeniseerd. Het internet heeft ook de Amerikaanse vraag gestimuleerd, waardoor consumenten ver van huis toegang hebben tot informatie over rum. Zelfs als hij erkent dat de marktkrachten hem naar Europa trekken, geeft Seale toe: we hebben nu zo'n grote schare fans in de VS.De vraag is krachtig en groeit. We zullen hun loyaliteit moeten terugbetalen.

De stijgende vraag in de VS heeft ook geleid tot een bredere poging om rum cultureel te herschikken. DeLuna heeft het gemerkt whiskyliefhebbers die naar rum komen als hun volgende passieproject, waarbij ze rum uit het barbaarse verleden naar de 21e-eeuwse tijdgeest van de ambachtelijke geest brengen.

Ondertussen is er één gebied waar Amerikanen duidelijk een voordeel hebben: rum die in de Verenigde Staten wordt gedistilleerd. Distilleerderijen zoals Maggies boerderij in Pittsburgh doen de distillatietradities in New England herleven, terwijl anderen elders nieuwe tradities van Amerikaanse rum creëren. De Amerikaanse rummarkt is zo jong dat hij nog geen eigen nationale identiteit heeft gevormd. Er zijn zoveel mensen die verschillende dingen doen, zegt Pietrek. Naarmate deze beweging tot bloei komt, kan de Amerikaanse markt alleen maar verbeteren.

Het is een opwindende tijd om een ​​Amerikaanse rumdrinker te zijn, maar het is nog steeds beter om in Europa te drinken. Verandering komt langzaam. Zelfs als distilleerders, merken en advocaten eraan werken om meer rum naar de Amerikaanse schappen te brengen, moeten drinkers voorlopig hun volgende vakantie aan de overkant van de Atlantische Oceaan plannen. En ze moeten zeker genoeg noppenfolie inpakken voor souvenirs.