De geesten van de wereld zijn als ieder van ons. Ze hebben allemaal hun voorkeuren en antipathieën, en hun vrienden en vijanden. Sommigen van hen zijn eenzame soorten, die zich niet veel mengen met hun leeftijdsgenoten. Chinese baijiu is misschien een fascinerende en bedwelmende geest als hij wordt gedronken in kleine (maar vaak bijgevulde) vingerhoedbekers naast dubbel gebakken varkensvlees of in zout gebakken inktvis, maar probeer er gewoon cocktails mee te maken. (Het maakt zelfs een belabberd Oubollig , en niets maakt een waardeloze ouderwetse.)

Anderen zijn volkomen, onbeschaamd promiscue. Die wodka? Het zal zich vermengen met iets ; het is de Vince Vaughn van geesten.

Maar net als de rest van ons vallen de meeste soorten hooch ergens tussenin. Rogge houdt van zoete vermout, zal zich vermengen met cognac als het moet en niet met elkaar overweg kan alle met droge vermout. Scotch tolereert zoete vermout, heeft een geheime genegenheid voor alles wat met sinaasappel te maken heeft en - nou ja, dat is het zowat.

Rum en limoen genieten van echte, onsterfelijke liefde, om nooit te scheiden, maar rum speelt naast cognac en geeft een wilde funkyheid aan de zachtheid van die geest. Tegelijkertijd heeft limoen iets kleins met tequila, dat op zijn beurt een verzengende affaire krijgt met de zoete weelderigheid die crème de cassis is. Het is dat soort wereld. Terwijl de drank giet .

Een van de vreemdste relaties zijn de interspecies ménage à trois die worden nagestreefd door gin, citroensap en eiwit. Hier heb je gin, een magere, geurige likeur met een lange en soms onderscheiden stamboom - en toch is het een makkelijke, informele mixer. Hier heb je het eiwit, zacht, meegaand, zelfs glad, met maar één ding aan zijn hoofd: een verlangen om degelijk geslagen te worden.

En citroensap - nou, iedereen weet hoeveel citroensap de saus lekker vindt, en het leeft al sinds 1862 samen met eiwitten, toen Jerry Thomas suggereerde dat limonade veel zal worden verbeterd door het wit van een ei ermee te laten kloppen. Combineer ze alle drie en je hebt iets groters dan de som der delen: de gin verliest zijn taaie, bittere randje, het citroensap wordt helderder en geuriger en het eiwit krijgt een onverwacht lichte, schuimige ondoorzichtigheid.

De eerste echte drank die volledig gebruik maakte van dit vrijgevochten trio was de Silver Fizz, een vroege variant op de Gin Fizz. De Silver Fizz duikt op in New York (en, kort daarna, overal elders) in het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw, een karig half decennium nadat we de gewone versie voor het eerst zagen verschijnen. Een romige vloeistof bedekt met ongeveer 2,5 cm schuimig schuim, zoals de Chicago Tribune beschreef het in 1883, deze zeer verleidelijke snelle opfriscursus kreeg al snel een reputatie, in een tijd vóór Alka-Seltzer, als de ochtendmagen-settler bij uitstek.

Voeg een scheutje room en een paar druppels oranjebloesemwater toe en schud het totdat al het ijs is gesmolten, zoals Henry C.Carl Ramos zou doen bij zijn New Orleans bar in 1887, en je hebt zoiets verrukkelijks dat het uitnodigt tot vergelijkingen met mediterrane zonsondergangen, bergweiden en oude gedichten. Zijn Ramos Gin Fizz is nog steeds een populaire cocktail op menu's in het hele land.

Ongeveer 40 jaar later zou Harry Craddock, in het Savoy Hotel in Londen, Cointreau vervangen door de suiker in de Silver Fizz en de combinatie in een iets andere richting inslaan met zijn Witte Dame , misschien wel de beste van alle art-decococktails.

Hoe vreemd ook, elke relatie die zo vruchtbaar is, moet een goede zijn.

Zilver Fizz

Bijgedragen door David Wondrich

INGREDIËNTEN:

• 1 theelepel suiker
• 0,5 oz vers citroensap
• 2 oz London dry of old Tom gin
• 1 biologisch eiwit (ongeveer 1 oz) / li>
• 1 tot 2 oz Club soda, gekoeld
• Glas: sap

VOORBEREIDING:

Voeg de suiker en het citroensap toe aan een shaker en roer. Voeg de gin en het eiwit toe, vul met ijs en schud krachtig en lang. Zeef in een gekoeld (6 tot 8 ounce) hoog sapglas. Werk af met de sodawater. Drink snel. Glimlach.