The Indispensables is de serie van sr76beerworks.com gewijd aan de klassieke cocktaildrinkers van elke vaardigheid die ze in hun arsenaal nodig hebben. Elke aflevering bevat één kenmerkend recept, samengesteld uit informatie door de beste barmannen. The Indispensables zal de wereld misschien niet redden, maar het zal zeker je cocktailuurtje redden.

Voor zo'n mooi klein drankje is de Kosmopolitisch is het meest verguisde millennium van zijn generatie geworden - alomtegenwoordig, volkomen oninteressant en met een schoonheid die gedeeltelijk voortkomt uit de buik van een plastic fles. Of dat zeggen sommigen.

Maar de Cosmo brandt nog steeds helder bij het drinkende publiek. Dus misschien is het toch niet zo'n slechte drank. In de kern is het een perfect respectabel zuur, en toch wankelt de Cosmopolitan op zijn precaire lange stam tussen de moderne klassieker van de cocktailcanon en de roze paria van bepaalde bartendingbroeders.

Barmannen ontmoeten me en zeggen: ‘Oh, jij bent de man die ik al 30 jaar wilde vermoorden. Vroeger moest ik er miljoenen van maken! '' En ik dacht: `` Ja, ik ben die vent '', zegt Toby Cecchini, onironisch nippend aan een glas zonsondergangroze rosé in zijn geliefde Brooklyn-cocktailwinkel The Long Island Bar, waar hij nog aandelen heeft Oceaanspray voor een incidenteel Cosmo-verzoek.

Voor het geval je onder een berg afgedankte Carrie Bradshaw-kostuums in de kast van Patricia Field hebt geleefd, Cecchini is de ondubbelzinnige uitvinder van de Cosmopolitan zoals we die vandaag kennen, gemaakt met Absoluut citroen wodka, Cointreau , Ocean Spray cranberrysapcocktail, vers limoensap en een vleugje citroen - een combinatie waar hij in de herfst van 1988 naar toe kwam toen hij achter de bar werkte bij Keith McNally's beroemde Odeon , de bruisende, neonverlichte Tribeca-ontmoetingsplaats waar kunstzinnige beroemdheden net zo regelmatig te zien waren als borden vol steakfrites.

Absolut kwam uit met Citron en we waren absoluut verbaasd, zegt Cecchini. We hadden zoiets van, de smaak - haar in de wodka! Het is zo gek om daar nu over na te denken, maar het bracht de hele jaren '90 voort, die ging over het inbrengen van dingen in wodka.

Justin Shiels

Tijdens een dienst vertelde een ober, Melissa Huffsmith, Cecchini over een drankje dat aan haar was voorgesteld door enkele bezoekende vrienden uit San Francisco. Het bestond uit wodka, Rose's gezoet limoensap en Rose's grenadine, en het heette de Cosmopolitan. Ik vond dat afschuwelijk, zegt Cecchini.

Hij had er veel van gemaakt Madeliefjes op dat moment, goed triple sec en zure mix verwisselen voor vers limoensap en Cointreau, de up-step orde van de dag. Het gaf hem een ​​idee en een perfecte plek om te spelen met die nieuwe met citrus doordrenkte wodka achter de bar.

Het was echt een korte sprong, zegt hij. Ik deed eigenlijk hetzelfde als wat we deden met een Margarita. Zijn creatie begon toen het onofficiële personeelsdrankje maar verspreidde zich snel naar de betalende klanten.

Madonna dronk ze de hele tijd. Ze lunchte daar constant met actrice Sandra Bernhard, zegt Cecchini. Ze waren ouder dan ik en noemden me vriendje. 'Vriendje! Nog twee van die roze drankjes! 'Eind jaren '90, na de lancering van HBO's Sex and the City, waarin het drankje bijna een vijfde hoofdrolspeler in de show was, was de Cosmopolitan de beroemdste cocktail in Amerika.

Het was ook Cecchini's persoonlijke albatros voor een solide decennium van zijn carrière, waarbij elke dorstige Candace Bushnell, warmtezoekende toeschouwer, het drankje slikte alsof het de enige drinkbare drank in de stad was. Maar toen begon er iets te verschuiven. Rustig en zonder de stuwkracht van een razend populaire kabeltelevisieserie begon de blos op de Cosmo opnieuw te verdiepen. Misschien is het nooit echt verdwenen.

Zijn er huidige barmannen die de Cosmo haten? Ik zou zeggen dat ze het van 1998 tot misschien 2014 haatten, zegt Cheryl Charming, de bardirecteur bij Bourbon O Bar in New Orleans. Maar veel dingen zijn zo. Soms word je het beu om een ​​populair liedje te horen, maar laat 15 of 20 jaar voorbijgaan, en het is anders.

Charming heeft nauwgezet gewerkt aan een episch boek van 40 hoofdstukken dat later dit jaar uitkomt en dat een diepe duik neemt in klassieke cocktails, waarvan de Cosmopolitan er een is. Het Cosmo-hoofdstuk was een konijnenhol dat Charming helemaal terugsleepte naar de jaren zeventig en het rooskleurige spoor van de tijdlijn volgde om andere versies en mogelijke uitvinders ervan te vinden.

Misschien vond de eerste echte postmoderne Cosmo-verschuiving plaats toen de toenmalige hoofdbarman van Daniel Xavier Herit zijn elegante witte Cosmopolitan in 2007 op het menu op de welgestelde Upper East Side-plek zette. St-Germain vlierbloesemlikeur, die onlangs in de Verenigde Staten debuteerde, en rood cranberrysap voor wit.

Maar de belangrijkste attractie was het visuele. Ik was een orchideebloem aan het invriezen in een ijsbal, gecentreerd in een martini glas. Mensen werden gek toen ze het zagen, zegt Herit, nu de directeur van eten en drinken bij NoMo SoHo . We zouden waarschijnlijk op vrijdagavond 50 witte Cosmos verkopen!

Zijn Cosmo-riff is niet alleen meer dan een decennium later nog steeds populair bij Daniel Bouluds vlaggenschip, maar siert het cocktailmenu overal, van Bar Boulud in Londen tot Boulud Zuid in Miami.

Ik heb drie Cosmos op menu's in twee staten. Ik hou van dat drankje, zegt Will Benedetto, de drankregisseur van In goed gezelschap Gastvrijheid 'S reeks van in New York gevestigde bars, evenals de mede-eigenaar en drankdirecteur van De Fox Bar & Cocktail Club in Nashville.

Wat hij vindt is dat elke versie moet worden aangepast op basis van de specifieke klantenkring van die bar - in New York, de Sex and the City-norm voor de toeristen op Park Avenue Tavern , en een vatgerijpte versie met Botanicus gin verruilde voor wodka bij de meer avontuurlijke Le Soleil-hotels Handelsmerk . In The Fox Bar speelt hij rond met een vleugje roerinvloed en bouwt hij voort op de belangrijkste spirituele ingrediënten van Cathead wodka en Grote Marnier .

Hij sleutelt ook aan de kenmerkende zuurzoete elementen door hele veenbessen met een beetje water in te koken tot ze de consistentie van een siroop hebben. Terwijl ze afkoelen, voegt hij een gelijk deel witte basterdsuiker toe, laat het een nacht staan ​​en zeeft de veenbessen. Vervolgens worden citroenzuur en appelzuur toegevoegd in afgemeten gewichtsverhoudingen (respectievelijk 1,5 en 1 procent) om precies de juiste soort taart naar de tafel te brengen.

Dit is natuurlijk een stuk tijdrovender, duurder en ingewikkelder dan het openklappen van een vat Ocean Spray. Maar het is de integriteit van dat ene ingrediënt dat vaak de reden lijkt te zijn waarom de Cosmo met samengeknepen ogen wordt bekeken.

Ik heb bezwaar tegen elk sap in de bar dat niet vers is geperst, maar er is meestal een compromis dat moet worden gesloten als je naar cranberry kijkt, zegt Matt Harwell, de algemeen directeur van Carson Kitchen in Las Vegas. U verliest de ‘vers geperste’, maar u krijgt consistentie en kostenbeheersing. Hier roepen klanten om de Mr. Big. Vernoemd naar de fictieve Carrie Bradshaws on-again-off-again liefdesbelang, Harwells drankje combineert Sint George Californische citrusvodka, Likeur 43 , vers citroensap, cranberrysapcocktail, gekruide perenlikeur, De bittere waarheid selderijbittertjes en Peychaud's bitters.

Mijn enige probleem is dat als je naar een cocktailbar gaat, wij het voor je maken, zegt Benedetto. Je kunt thuis cranberrysapcocktails openen. Waarom betaal ik om dat te doen? Het is mijn taak om ingrediënten nauwgezet te onderzoeken.

Benedetto is niet de enige in zijn toewijding aan Cosmo. Ongeveer 30 jaar na de conceptie, en bijna 15 jaar nadat Bradshaw en zijn vrienden hun martini-bril hadden opgehangen, blijven de hits komen.

In Portland, Oregon, maakt hoofdbarman Bryan Galligos een cranberry, limoenschil, peperkorrel en kardemomstruik gekookt in sherryazijn voor zijn versie. In New York City, Bar Belly ’S Federico Avila maakt zijn Cosmo Avila met cranberry-dragonstroop, sinaasappel curaçao en Aperol. Bij Harlowe MXM in Dallas plaagt barman Alex Fletcher's Salted Plum Cosmo het zoete en temt de taart met een fluistering van zeezout toegevoegd aan zijn zwarte pruimenstruik, samen met de traditionele Cointreau, limoensap en wodka.

Het is overal, en dat is het rare, zegt Cecchini. Ik voelde voor het eerst het ‘ho’ ding toen ik voor een reis naar Polen was Belvedere [wodka]. Ik kwam in Warschau en ging in een restaurant zitten, en ze hadden een enorme cocktailkaart, en alles werd toegeschreven. Terwijl hij het menu doorzocht, zag hij namen als Jerry Thomas en andere iconen van de cocktailcultuur. En daar was het: Toby Cecchini, The Odeon, 1988. Ik dacht: kijk eens aan! Het was echt hartverwarmend.

Vraag hem om er een voor je te maken in The Long Island Bar, en hij zal aan het werk gaan, geen eye-roll of albatros in zicht. Geserveerd in een sexy, swooping coupe, het is ijzig, een beetje schuimig en perfect, heerlijk pastelroze.

Het is een beetje grappig als mensen zeggen: ‘Mijn moeder leeft van kosmopolieten! Wil je er een voor haar maken? ’Dat is best schattig, zegt Cecchini. Allerlei mensen houden van dat drankje.