Wat voor werk kan een jonge vrouw 's nachts doen om fatsoenlijk geld te verdienen en toch haar kleren aan te houden? Dat was de vraag die ik mezelf drie jaar geleden op een middag stelde nadat ik me door een dienst had geploeterd bij mijn doodlopende winkelbaan.

Ik was moe van vouwen en gedoe, moe van het pretzelen van mijn schema om de volgende grote verkoop tegemoet te komen. Bovendien kwam ik nergens dichter bij het afronden van mijn studie. Ik moest mijn 10 tegen 6 inruilen voor een optreden dat mijn dagen vrij maakte om lessen te volgen. Ik weet het: ik word een barman! Ik dacht. De barmannen die ik had ontmoet leken bekwaam, cool en charismatisch en verdienden zeker meer geld dan ik deed met te dure Italiaanse gebreide rokken in de toeristische wijk.

De volgende ochtend schreef ik me in voor een twee weken durende spoedcursus in de kunst van het slingeren van drankjes van een welvarende bartendingschool met tientallen locaties, van Seattle tot South Beach. Vier avonden per week snuffelde ik ermee naar een kantorenpark in een buitenwijk waar ik leerde de hits van de jaren '80 en '90 te mixen - de Sprinkhaan , Peetvader , Seks op het strand . Ik perfectioneerde de kunst van het uitschenken van vier tellen.

Het was leuk, het was spannend, het was interessant, maar ik kan je nu vertellen, na de afgelopen drie jaar als barman te hebben gewerkt: het was een totale verspilling van tijd en geld.

Natuurlijk dacht ik dat toen niet. Onze klas culmineerde in een voorproefje van echte werkervaring waarin we op een rustige avond een lokale bar overnamen en onze familie en vrienden uitnodigden om ons onderwijs te komen ondersteunen door cocktails te bestellen, gemaakt door onze onstabiele studentenhanden.

We kregen toen een certificaat van voltooiing en zeiden dat we eropuit moesten gaan en onze vonk en kennis met de drinkwereld moesten delen.

De week daarop ging ik met vertrouwen de straat op op zoek naar mijn volgende baan. Ik bezocht elke bar, restaurant en hotel die ik kon bedenken met mijn cv in de hand. Vaker wel dan niet, werd ik begroet door starende blikken. De gastvrouw van een chique Franse bistro lachte me uit: barman? Oh, schat, dat is schattig!

Zeker in een cocktailrijke stad als San Francisco zouden er genoeg plaatsen zijn om een gecertificeerd barman, toch? Mis.

Twintig jaar geleden had een certificaat van een bartendingschool nogal wat verdienste, zegt John Gersten, een veteraan uit de branche en barman bij Het ABV van San Francisco . Het betekende dat je een aantal recepten uit je hoofd kende en waarschijnlijk het verschil kende tussen ‘goed’ en ‘van de bovenste plank’. Maar helaas zijn ze een beetje geheimzinnig geworden. Ik heb zo'n enorme verandering gezien in de manier waarop mensen nu leren. Er is geen vervanging voor rauwe ervaring.

Ik zette mijn zoektocht maandenlang voort voordat ik me realiseerde dat ik het anders moest aanpakken. Dus begon ik me aan te melden als barback - je weet wel, die stemloze, gezichtsloze werkbijen die in de schaduw van je favoriete bar zweven om ijs en glazen te halen.

Al snel kreeg ik een telefoontje van een HR-vertegenwoordiger van een luxe restaurant die me uitnodigde voor een interview. Tien dagen later was ik van top tot teen in het zwart gekleed met nieuwe antislipschoenen en klaar om mijn barcarrière te beginnen.

Vervolgens kwamen alle harde lessen die ze hadden niet geef les op de bartendingschool, zoals hoe om te gaan met foliesneden en kalkrot, en de snelste manier om het ijs goed af te breken als er eenmaal een stuk gebroken glas in is gekropen.

Na lange verschuivingen van constant sjouwen (ijs, glazen, kratten bier, vuile vaat), zou ik thuis flauwvallen, mijn lichaam verdoofd van uitputting en de volgende dag wakker worden met pijnlijke spieren.

Er was ook een hiërarchie om mee om te gaan. Sommige barmannen - niet allemaal - behandelden me als een contractarbeid of, erger nog, hun persoonlijke assistent. Hoewel op het moment dat ze wegliepen van de bar en me alleen lieten met gasten, brak ik vaak in lichte paniek uit. Wat is Armagnac? Wat maken? EEN Denk aan de Maine ? Kan ik een goede highland tequila aanbevelen? Helpen!

Voor het grootste deel probeerde ik uit de weg te blijven en mijn werk te doen. Maar bovenal absorbeerde ik wat er om me heen gebeurde. Ik zag de drankbestellingen binnenkomen en merkte de zorgvuldige stappen op die in hun compositie zaten: het showmanschap, ja, maar ook de obsessieve aandacht voor detail en meting.

En als er een pauze was, stelde ik vragen - veel vragen: Wat is Armagnac, herinner je je de Maine, highland tequila? Ik wist het toen nog niet, maar ik deed echte werkervaring op, en ik deed het in mijn eigen tempo.

Ik zoek naar persoonlijkheid, zegt Shirley Brooks, een pionier in de branche en de barmanager bij San Francisco Madrone Art Bar . U kunt zien wanneer er iemand binnenkomt en geen ervaring heeft met het werken met mensen. Ik kan je leren een martini of een Negroni , maar het is hoe je omgaat met het verpesten van een drankje dat laat zien wie je bent. Het is belangrijk om een ​​goede instelling te hebben.

Vertrouwen heeft ook zijn grenzen. Veel mensen die naar de bartenderschool gaan, denken dat ze alles weten, zegt Brooks. Iemand die een half jaar ergens bartend moet zijn zonder een barback te zijn, kan erg eigenwijs zijn. Ze komen vaak voor een interview alsof ze alles weten, maar vaak niet.

Nog een veelbetekenend teken dat iemand op de juiste manier door de gelederen is gekomen? Ze ruimen zichzelf op, zegt Brooks. Ik ken mensen die altijd een barback hebben gehad en zij zijn de meest rommelige. Geweldige barmannen, maar ze zijn zo rommelig dat ze het voor iedereen ellendig maken! zegt Brooks.

Ik zal nooit de dag vergeten dat ik mijn officiële barmanuniform kreeg. Het was niet glamoureus - grijs overhemd met knopen, zwart vest - maar voor mij voelde het als een ereteken, een diploma.

Ik droeg het trots terwijl ik de lange wandeling maakte van de achterkant van het huis naar mijn plek achter de bar. Een man van middelbare leeftijd in een pak, een van onze vaste klanten, ging zitten, haalde een laptop tevoorschijn en begon woedend te typen. Hij merkte mijn nadering op en bestelde zonder op te kijken een Mezcal Margarita, extra pittig, op de rotsen met een rookzoutige rand. Maar dat zei hij niet. In plaats daarvan zei hij: ik krijg mijn gebruikelijke. En ik wist precies wat hij bedoelde.